Θεοδωρόπουλος, Άγγελος

(Αθήνα 1889 – 1965). Ζωγράφος και χαράκτης. Αποφοίτησε το 1912 από τη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου σπούδασε ζωγραφική με δασκάλους τον Γεώργιο Ιακωβίδη και τον Γεώργιο Ροϊλό και χαρακτική με τον Νικόλαο Φέρμπο. Παράλληλα, δημοσίευσε σε εφημερίδες και περιοδικά (Πατρίς, Χρόνος, Εμπρός) πρωτότυπα σχέδια και γελοιογραφίες και δημιουργούσε στην ξυλογραφία αντίγραφα φωτογραφιών και σχεδίων για εκτύπωση, εργασία που τον ώθησε να μελετήσει σημαντικότερα την τέχνη του ξύλου και γενικότερα της χαρακτικής. Η ανανέωση του ενδιαφέροντος για την ξυλογραφία στην Ευρώπη κατά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, όταν η έλλειψη κατάλληλων χαρτιών και τσίγκου ανάγκασε τους εκδότες να τυπώνουν τα βιβλία σε κατώτερης ποιότητας χαρτιά, ακατάλληλα για τσιγκογραφίες αλλά κατάλληλα για την ξυλογραφία, προσέφερε στον Θ. την ευκαιρία να αναδείξει και στην Ελλάδα αυτό το είδος και να εμφανίσει πρωτότυπα ξυλογραφικά έργα. Τις τεχνικές του γνώσεις στη χαρακτική τελειοποίησε στην Ιταλία, στην Αγγλία και κυρίως στη Γαλλία. Από το 1930 παρουσίασε επανειλημμένα την εργασία του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, ενώ το 1938 αντιπροσώπευσε με μεγάλη επιτυχία την ελληνική χαρακτική στη Μπιενάλε της Βενετίας με εβδομήντα χαρακτικά και σχέδια. Έλαβε επίσης μέρος σε πολλές άλλες διεθνείς εκθέσεις στο Παρίσι, στην Πράγα, στη Βιέννη, στη Στοκχόλμη, στο Μόναχο, στο Τόκιο, στη Σόφια, στην Αίγυπτο και στη Χιλή. Επίσης εικονογράφησε διάφορα βιβλία, όπως το ‘Aγιov Όρος του Ζαχαρία Παπαντωνίου, Το φως που καίει του Κώστα Βάρναλη κ.ά. Το έργο του Θ. είναι ευρύ και ποικίλο. Πέρα από την κυρίως απασχόλησή του με τη χαρακτική, δεν σταμάτησε να επιδίδεται στην ελαιογραφία, στην αφίσα και στη διακοσμητική. Από την αφθονία των θεμάτων του ξεχωρίζουν το γυναικείο γυμνό, οι νεκρές φύσεις και τα τοπία με δέντρα, κυρίως με ελιές. Τα θέματα αυτά αποτέλεσαν τις αφετηρίες των αναζητήσεών του γύρω από τα προβλήματα της σύνθεσης, των τόνων και των καμπύλων σχημάτων, στα οποία κατόρθωσε να δώσει μεγάλη περιεκτικότητα και ένταση ζωής με βαθμιαίες αφαιρέσεις και αναγωγές στο ουσιαστικό. Στις ελαιογραφίες του, η αυστηρή χρωματική κλίμακα, περιορισμένη σχεδόν πάντοτε σε λίγους σκοτεινούς τόνους, παρακολουθεί τη λιτότητα των σχημάτων. Πολύ μεγαλύτερη τονική έκταση παρουσιάζουν οι λυρικές χαλκογραφίες του με τις άπειρες λεπτές διαβαθμίσεις από το λευκό στο μαύρο, με το εύκαμπτο σχέδιο και τις σοφές διασταυρώσεις των γραμμών που αποδίδουν ταυτόχρονα τη φορά του σχήματος και τη χρωματική του αξία. Αλλά το είδος στο οποίο εκδηλώνεται πληρέστερα η ευγένεια και η πνευματικότητα του Θ. είναι η ξυλογραφία. Αν και δεν απομακρύνεται από την αναπαραστατική αντίληψη, δεν επιζητεί να προβάλλει τα αντικείμενα στον πλαστικό χώρο ούτε να ερμηνεύσει την ιδιαίτερη υλική τους υφή, αλλά έχοντας ως εκκίνηση την καλαίσθητη τοποθέτηση του θέματος επεξεργάζεται τα στοιχεία του ως ενιαίο σύνολο φωτός και σκότους, δίνοντας στα αντικείμενα και στο βάθος ισότιμη συνθετική αξία. Με την αδρή και καθαρή γραμμή, τα απλά και ζωντανά σχήματα, τις πλατιές επιφάνειες, τις κάμψεις, την πυκνότητα και το ποικίλο πάχος των αυλακιών της ξυλογραφικής του πλάκας, κατορθώνει να δώσει στο λευκό και στο μαύρο τη μεγαλύτερη δυνατή φωτεινότητα, αποφεύγοντας συγχρόνως τις βίαιες συγκρούσεις των δύο αυτών αντίθετων αξιών. Έτσι, δημιουργεί μια πλούσια επιφάνεια, στην οποία σχήματα και τόνοι χωρίς να χάνουν την αυτοτέλειά τους ισορροπούν και συμβάλλουν στην αρμονική λειτουργία του συνόλου. Την καλλιτεχνική προσφορά του Θ. αναγνώρισε σχεδόν ομόφωνα η ελληνική και ξένη κριτική. Πολλά έργα του κοσμούν δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως τις πινακοθήκες Αθήνας, Ρόδου, Ιωαννίνων, Βενετίας, Πράγας, Στοκχόλμης, Βοστόνης κ.ά. «Νεκρή φύση», ξυλογραφία σε πλάγιο ξύλο, εκτελεσμένη με απλές παράλληλες γραμμές, έργο του χαράκτη και ζωγράφου Άγγελου Θεοδωρόπουλου.